Bn PROJECTS - Maison GREGOIRE

The project’s title refers to values and concepts implying a certain idea of caution and slowness, but also a form of resistance towards overproduction and overconsumption imperatives.
And it is indeed through a slow-curating process that the preparation of the exhibition has unfolded, fueled by and expanding through progressive encounters, correspondances and coincidences.

Initially, the project was meant to be a solo show by Tom Lowe, a British artist (based in Brussels for a while), whose multi-faceted work is entirely generated and activated by coincidences, whether they be metrical or of another kind.
It is always such coincidences which inform the inscription of his works in a given space.
Day after day, under his T-shirt, Tom wears a ruler, which allows him to verify instantly the correspondances fueling his imagination and creativity. 98 cm. is in the present case the golden number / measure which has triggered the activation of some existing pieces and elicited the creation of new pieces for the all so specific space of Maison Grégoire.

The invitation of Béatrice Balcou, an artist whose work we have been supporting since 2011, originates in a temporal rather than metrical coincidence : The reception, shortly after the studio visit with Tom Lowe, of one of her Pièces Assistantes, in the present case a hanging rail specifically made for a painting by Tom Lowe, on the occasion of an exhibition to which they both participated in a Brussels gallery a couple of years ago.
Béatrice Balcou’s body of work originates in a reflexion on our relationship to time, contemplation and slowness. Over the past years, it was exemplified by her Cérémonies, carefully orchestrated and choreographed performances during which Béatrice, with a precision and concentration of all instants, very slowly and progressively takes out a given art work from a collection, delicately freeing it from its preservation storage conditioning, to reveal it and offer it for a few moments to the contemplation of her audience.
The strength of these somehow curatorial epiphanies lays in their symmetrical construction, whereby the progressive apparition and contemplation of the artwork is followed by the just as slow and carefully orchestrated repacking / reconditioning of the piece in its crate or packaging.
This invitation to slowness, to a self-conscious and concentrated practice of the gaze, acts thereby as a sort of exhortation to a metaphysical awareness of the cycles of life and nature, as well as a memento of our common fate - as living beings or unanimated objects - doomed in the medium term to fading, oblivion and disappearance.
For these epiphanic performances of a rare beauty, Balcou usually trains with what she called Placébos id est est objects, generally wooden, reproducing the artwork to be manipulated during the corresponding Cérémonie. Progressively, further to different exhibition-oriented presentations of her research and performances, these Placébos have acquired a form of plastic autonomy. This is whence probably the idea of conceiving Pièces Assistantes to the work of other artists, which triggered the encounter with the work of Tom Lowe, is derived from.
For De la Lenteur et de la Mesure, Béatrice will conceive a new Pièce Assistante, specially conceived for and at the scale of Maison, whose singularity and status of architectural masterpiece she thereby underlines.

The title and thematic red thread of the exhibition originates in the encounter and confrontation of these two creative universes. De fil en aiguille, upon further discoveries, affinities and coincidences, the exhibition opened up to include further proposals, multiplying the narrative, reading threads and apprehensions of the project.
A curatorial and almost therapeutical dimension, alongside a sort of metaphysical invitation are also present in the video by young French artist Anaïs Chabeur, recently graduated from HISK, where the work of a profession often ignored by our society marked by hyper-consumerism and « Â adulescent  » values is filmed with precision, care and slowness.
The painterly palettes-cum-grave stones by Shankar Lestréhan, a graduate of the ISAC/Espace urbain department of ArBA-EsA (the Royal Academy of Fine Arts of Brussels) acted originally as « Â props  » for his graduation performance and form here an amusing, if thoughtful, counterpoint to Chabeur’s video.
Rokko Miyoshi questions in his work the relationships, correspondances or differences in forms, temporalities and measures which he encounters around him. His interventions or gestures operate through and generate equivalences or singular translations, which are generally minimal and very subtle. That is what he will do here in framing specifically original found archival photographs and in disrupting the functioning of a measuring instrument, linked to the family heritage of the owner of Maison Grégoire.
Also ultra-thin, if multi-layered, would be Boris Thiébaut intervention in the new, unreleased series of little panels which we present here. This degree zero of painterly radicalism is nevertheless informed by a subtle assemblage and compositional work which will escape to a rapid onlooker.
A discrete and just as radical counterpoint to the themes of the show will be brought about by the performative proposal by Brussels-based, Irish Ella de Burca, whose work is informed by the accidents and semantic shifts of our languages. In her practice, text often unfolds in an effective, visual and object-based form, which extends and opens up its narratives. In the present case, the starting point of her project, echoing the modernist environment of Maison Grégoire, originates in a research on the relationships between Henry Van de Velde and his wife Maria Sèthe, seen through Ella’s usual prism of anxiety and pre-performative stress.
A radically different relationship to reading and writing, to slowness and concentration unfolds in the two works from the series Le superflu doit attendre by French Marianne Mispelaë re, one of which was specifically carried out on the occasion of the exhibition. These works express a direct if subtle political reflexion and commitment through the traces left by the reading of specific feminist books by the artist. In this sense, they also echo, in an intimate and confidential, maybe even more immaterial and veiled fashion, the Cérémonies by Béatrice Balcou, which we discussed here above. In both cases, the works or artefacts act indeed literally as support of the performative actions.
In real, they are copper plates which keep the variable corporal traces, depending on a multitude of parameters, by the readings made by Marianne. Upon completion of the reading, the plate is simply inscribed with the title of the book which was read thereupon, and sealed by a glass, thus preserving the alterations of the copper generated by the intellectual work and corporal presence of the artist.
To wrap it up all, a final coincidence and encounter triggered the last invitation / contribution to the show : the encounter between a discrete and integrated trompe-l’oeil sculpture by Tom Lowe and Compadre, an edition produced by one of the members of the collective Self Luminous Society (Slim Denken, Hayne E. Day, Benny Snouta & José). We will replicate this encounter in our project, also looking forward to the performative proposal which Self Luminous Society will elaborate after discovering this deliciously and continuously « Â in the making  » exhibition.
Until then, we warmly invite you to take the time to discover, at your own pace, De la Lenteur et de la Mesure and the proposals which we all have put together for you.
Emmanuel Lambion - Bn PROJECTS

Vernissage on Saturday 30 November 2019, 2 30 pm till sunset
Exhibition open on Saturdays, 2-6 p.m. and by appointment
From 30 November 2019 till 1st February 2020
( Closed on 28/12/19 & 04/01/2020)

Maison Grégoire
292 Dieweg - B 1180 Bruxelles
www.bnprojects.be

Bn PROJECTS & Maison Grégoire sont très heureux de vous convier àDe la Lenteur et de la Mesure, une exposition spécialement conçue pour l’espace de la Maison Grégoire.
Le titre du projet renvoie de prime abord àdes concepts et des valeurs fondamentaux affirmant une certaine idée de pondération et de lenteur mais aussi de résistance àdes impératifs de sur-production et de surconsommation.
Et c’est effectivement dans une approche de slow-curating que le projet s’est construit, au gré des rencontres des correspondances et des coïncidences.

Le projet devait àl’origine être une exposition solo, suite àl’invitation faite àTom Lowe, un artiste britannique, un temps basé àBruxelles, dont le travail, polymorphe, est tout entier généré et activé par des coïncidences - métriques et autres.
Ce sont ces coïncidences qui sous-tendent ses travaux et décident de leur inscription dans un espace donné. Sous son t-shirt, Tom porte en permanence un mètre, qui lui permet de vérifier, en temps réel, les correspondances qui nourrissent son imaginaire. 98 est en l’occurrence le nombre d’or qui lui a permis d’activer certaines des ses pièces existantes et d’en créer de nouvelles pour l’espace de Maison Grégoire.

L’invitation àBéatrice Balcou, artiste dont nous soutenons le travail depuis 2011, a découlé d’une coïncidence, cette fois temporelle et fonctionnelle plus que métrique : La réception, peu de temps après la rencontre avec Tom Lowe, d’une de ses Pièces Assistantes, en l’occurrence, une cimaise symboliquement réalisée àl’intention une peinture de Tom Lowe àl’occasion d’une exposition qui les rassemblait dans une galerie bruxelloise.
Le travail de Béatrice Balcou s’articule au départ d’une réflexion sur notre rapport au temps, àla contemplation, au regard et àla lenteur. Il s’est illustré ces dernières années par ses Cérémonies, performances soigneusement orchestrées et chorégraphiées, où, avec une précision et une concentration de tous les instants, Béatrice s’attache àsortir une oeuvre d’art de son conditionnement de conservation pour la faire apparaître progressivement aux yeux des spectateurs. La force de ce processus de mise au jour, d’exhumation et de soin en quelque sorte curatorial, réside dans son versant symétrique, partie intégrante de la Cérémonie, le remballage tout aussi lent, étudié, soigné de l’oeuvre dans sa caisse ou conditionnement.
Cette invitation àla lenteur, àl’exercice conscient et concentré du regard, au soin, àl’attention, agit dès lors aussi àl’instar d’une exhortation, d’une prise de conscience métaphysique àl’égard des cycles de la vie, de la nature, de la civilisation, tel un memento de notre condition àtous - êtres ou objets et artefacts - voués àterme, àla disparition, àl’oubli et àla dissolution. Pour ces épiphanies d’une beauté rare, Béatrice s’entraîne avec ce qu’elle appelle des Placébos, des objets sculpturaux, généralement en bois, qui reproduisent l’oeuvre àexhumer et manipuler. Ces Placébos ont progressivement, àla faveur des expositions de son travail, acquis une certaine forme d’autonomie plastique. C’est d’eux vraisemblablement qu’est née l’idée de Pièces Assistantes àl’oeuvre d’autres artistes, catalyseur de cette rencontre avec le travail de Tom Lowe.
Pour De la Lenteur et de la Mesure, Béatrice réalisera une Pièce Assistante inédite, conçue et réalisée àl’intention et àl’échelle de l’écrin architectural qu’est la Maison Grégoire, dont elle souligne par là-même la singularité et le statut de chef-d’oeuvre.

De la rencontre entre ces deux travaux naquit la thématique de l’exposition. De fil en aiguille, au gré des affinités, découvertes et ultérieures coïncidences, celle-ci s’ouvrit àde nouvelles propositions qui, de l’une àl’autre, tissent de multiples fils de lecture et d’appréhension du projet.
La dimension « Â curatoriale  », de soin thérapeutique, et l’invitation métaphysique sont elles aussi présentes dans la vidéo d’Anaïs Chabeur, jeune artiste française récemment sortie du HISK, qui filme avec lenteur, poésie et précision le travail - souvent invisible - d’une profession que notre société « Â adulescente" vouée au jeunisme et l’hyper-consumérisme préfère en général ignorer.
Lui répondent les palettes-stèles, disséminées dans la maison et le jardin, de Shankar Lestréhan, lauréat du cursus ISAC/Espace urbain de l’ArBA-EsA, pour la chorégraphie de fin d’année duquel elles avaient servi de props.
Rokko Miyoshi questionne, lui, dans son travail les rapports, les correspondances et les différences, de formes, de temporalités et de mesures, au travers d’interventions, volontiers minimales, qui soulignent ou instaurent des équivalences et des déplacements singuliers. Miyoshi se laisse aussi souvent porter par les rencontres et les coïncidences de lieux et d’objets pour élaborer des propositions dont la subtilité d’intervention, effective et métaphorique, relève souvent de l’infra-mince. C’est ce qu’il fera ici en mettant en scène des tirages photographiques trouvés et en perturbant légèrement le fonctionnement d’un objet de mesure, inspiré d’un héritage familial du propriétaire de la Maison Grégoire.
Relevant aussi de l’infra-mince pourrait sembler l’intervention de Boris Thiébaut dans la série inédite de panneaux que nous présentons ici. Véritables degrés zéro de la peinture, ils n’en cachent pas moins un travail subtil, méticuleux et soigné d’assemblage et de composition, qui ne se révèlera pas àun regard pressé.
Un contre-point discret mais radical sera donné par la proposition performative de Ella de Burca, plasticienne irlandaise
établie àBruxelles dont le travail, nourri par les accidents, glissements de sens et autres dysfonctionnements sémantiques de nos langues, se structure au départ des rencontres / mises en formes plastiques qu’elle organise avec l’élément textuel. En l’occurrence, elle propose un nouveau travail performatif site-specific qui fera écho au contexte moderniste et trouve son origine dans sa recherche sur les relations entre Van de Velde et son épouse Maria Sèthe, au travers du prisme teinté d’anxiété et de trac qui lui est habituel.
Un tout autre rapport àl’écrit et àla lecture, àla lenteur et àla concentration s’exprime dans les deux oeuvres de la série Le superflu doit attendre de Marianne Mispelaë re, dont l’une a été concrétisée àl’occasion de l’exposition. Ces oeuvres expriment une réflexion et un engagement politiques et féministes au départ de lectures réalisées par l’artiste, dont elles gardent les traces de l’investissement corporel et performatif. En ce sens, elles répondent de façon intime et confidentielle, mais sans doute plus voilée et immatérielle, aux Cérémonies de Béatrice Balcou, évoquées ci-avant. Dans les deux cas, l’oeuvre ou l’artefact sert en effet de support au geste performatif.
A la lettre, il s’agit de plaques de cuivre gardant les traces corporelles - variables en fonction d’une multitude de paramètres - laissées par la lecture qu’y a faite Marianne. Au terme de celle-ci, la plaque est simplement, àl’instar d’une épitaphe bibliographique, sérigraphiée avec le titre de l’ouvrage qui y a été lu, avant d’être scellée par un verre venant conserver l’altération du cuivre par le labeur et la sueur de l’artiste.
Pour boucler la boucle des invitations et des correspondances, un énième rencontre-coïncidence, survenue lors de la préparation de l’exposition, celle d’une sculpture de Tom Lowe, discrète et intégrée, et Compadre, une édition produite par l’un des membres du collectif Self Luminous Society (Slim Denken, Hayne E. Day, Benny Snouta & José). Nous reproduirons bien entendu cette rencontre dans notre projet, en attendant la proposition performative que Self Luminous Society élaborera après avoir découvert cette exposition continà»ment in the making .
D’ici là, vous êtes chaleureusement invités àdécouvrir, àvotre rythme, De la Lenteur et de la Mesure et les propositions que nous avons élaborées pour vous.
Emmanuel Lambion - Bn PROJECTS

Vernissage le samedi 30 Novembre 2019, de 14h30 au crépuscule - performance à14h30
Exposition ouverte le samedi, 14-18 h. et sur rendez-vous
Du 30 Novembre 2019 au 1er Février 2020 (Fermé les 28/12/19 et 04/01/2020)

Maison Grégoire
292 Dieweg - B 1180 Bruxelles
www.bnprojects.be

Bn Projects & Maison Grégoire zijn erg blij u uit te nodigen voor De la Lenteur et de la Mesure, een speciaal ontworpen tentoonstelling voor de ruimte van Maison Grégoire. Op het eerste gezicht verwijst de titel van het project naar concepten en fundamentele waarden die een bepaald idee van gematigdheid en traagheid doen gelden, maar evenzeer die van weerstand tegen de voorschriften van overproductie en overconsumptie.

Het is dan ook met een slow-curating aanpak dat dit project tot stand kwam, al naargelang de ontmoetingen, verwantschappen en samenloop van omstandigheden. Oorspronkelijk moest het project een solotentoonstelling worden na een uitnodiging voor Tom Lowe, een Britse kunstenaar die een tijd in Brussel doorbracht en wiens polymorfe werk geheel gegenereerd en geactiveerd wordt door metrisch en ander toeval. Toeval vormt de basis van zijn werk en bepaalt de inscriptie van het werk in een gegeven ruimte. Tom draagt onder zijn T-shirt continu een metertje dat hem in staat stelt om in realtime de metrische overeenkomsten na te gaan die zijn verbeelding voeden.
98 is in dit geval het gouden cijfer hetgeen hem de gelegenheid bood sommige van zijn bestaande stukken te activeren en andere nieuwe te creë ren voor Maison Grégoire.

De uitnodiging voor Béatrice Balcou, een kunstenares van wie wij het werk sinds 2011 steunen, kwam voort uit een toeval dat eerder tijdelijk en functioneel dan metrisch was : kort na de ontmoeting met Tom Lowe, ontving ik één van haar Pièces Assistantes, een keellijst speciaal ontworpen voor een schilderij van Tom Lowe, ter gelegenheid van een tentoonstelling in een Brusselse galerij. Het werk van Béatrice Balcou reflecteert vanaf het begin over onze relatie met tijd, contemplatie,
observatie en traagheid. Dit heeft zich de laatste jaren geïllustreerd d.m.v. haar Cérémonies, mooi georchestreerde en gechoreographeerde performances waarin de kunstenares met een zeer hoge precisie en concentratie, ernaar streeft om een kunstwerk uit haar conserveringsverpakking te halen en het geleidelijk aan de toeschouwer te laten verschijnen. De kracht van dit proces van onthulling, opgraving en curatorië le zorg ligt net zo goed in de symmetrische helling die integraal onderdeel van haar Cérémonies vormt : de even trage, bestudeerde en verzorgde herverpakking van het kunstwerk.
Deze uitnodiging tot traagheid, tot de bewuste en geconcentreerde oefening van de blik, tot de zorg en de aandacht fungeert ook als een aansporing tot een metafysisch bewustzijn van zowel de cycli van het leven, de natuur en de beschaving, als een herinnering aan onze toestand als wezens, objecten of artefacten, die gedoemd zijn te verdwijnen en in vergetelheid te vallen. Voor deze openbaringceremonies oefent Béatrice met wat zij placebo’s noemt ; dat zijn -meestal houten- gebeeldhouwde objecten die het werk reproduceren om op te diepen en te manipuleren. Die placebo’s hebben in de loop der tijd dankzij verdere tentoonstellingen van haar werk een zekere plastische autonomie verworven. Hieruit ontstond waaarschijnlijk het idee van Pièces Assistantes voor andere kunstenaars, katalisator van deze ontmoeting met het werk van Tom Lowe.
Voor De la Lenteur et de la Mesure maakt Béatrice een onuitgegeven Pièce Assistante, bedacht en verwezenlijkt voor en op maat van de architectuur van Maison Grégoire. Op die manier benadrukt ze welk bijzonder meesterwerk dit bouwwerk is.

De samenloop van deze twee werken bracht de thematiek van de tentoonstelling voort. Al naar gelang de overeenkomsten, ontdekkingen en latere samenloop van omstandigheden werd het project van lieverlee uitgebreid met nieuwe voorstellen die, van het ene naar het andere, verdere draden van het project weven.
Een “curatoriale†, therapeutische dimensie, en een metafysische uitnodiging zijn ook aanwezig in de video van Anaïs Chabeur, een jonge Franse kunstenares die zo pas van het HISK is afgestudeerd. Traag poë tisch en met precisie filmt zij het vaak onzichtbare werk van een beroep dat vaak genegeerd wordt door onze samenleving, waarin veelal het jong-zijn en de consumptie wordt opgehemeld.
Hierop brengt Shankar Lestréhan, jonge laureaat van de ISAC/Espace urbain-cursus op het ArBA-EsA, een antwoord met zijn schilderspaletten-grafstenen verspreid in het huis en haar tuin. Deze werken dienden als accessoires op zijn eindejaarspresentatie op school.
Rokko Miyoshi stelt in zijn werk de relaties, overeenkomsten en verschillen van vormen, tijdelijkheden en maten in vraag door minimale interventies die unieke verplaatsingen benadrukken of invoeren. Miyoshi wordt ook vaak meegesleept door ontmoetingen en toevalligheden van plekken en objecten. Hiermee werkt hij voorstellen uit waarvan de effectieve en metaforische subtiliteit van de interventie vaak zeer gering is. Dit is wat hij hier zal doen door gevonden afgedrukte foto’s
tentoon te stellen en door een meetobject te verstoren.
De inbreng van Boris Thiébaut in de onuitgegeven reeks van panelen die we hier presenteren lijkt eveneens zo subtiel te zijn. Zijn interventie is de nulgraad van schilderkunst, het verbergt niet minder een nauwkeurig en verzorgd werk van assemblage en compositie dat zich niet openbaart aan een snelle blik.
Een discreet maar radicaal tegengewicht wordt gegeven door het performatieve voorstel van Ella de Burca, een Ierse beeldende kunstenares gevestigd in Brussel, waarvan het werk zich structureert rond plastische vormgevingen van tekst. In dit geval stelt ze een nieuwe site-specific performance voor dat de modernistische context weerspiegelt. Het werk vindt zijn oorsprong in haar onderzoek naar de relaties tussen Van de Velde en zijn vrouw Maria Sèthe. Dit doet ze vanuit het oogpunt getint met angst en podiumvrees die voor haar gewoon zijn.
Een geheel andere verhouding met het geschreven en gelezen woord, met de traagheid en de concentratie, uit zich in de twee werken van de reeks Le superflu doit attendre van Marianne Mispelaë re, waarvan er één speciaal verwezenlijkt is voor deze tentoonstelling. Deze werken drukken een reflectie, een politiek- en een feministisch engagement uit aan de hand van lezingen uitgevoerd door de kunstenares. Ze dragen de sporen van de lichamelijke en performatieve investering van de kunstenares. Koperen platen dragen letterlijk de sporen van het lichaam van Marianne, achtergelaten bij de lezing en variabel in functie van een veelheid aan parameters. Op het einde van de lezing is de plaat (alsof het een « Â bibliografisch  » grafschrift was) met de titel van het werk dat voorgelezen werd, alvorens verzegeld te worden door een glas dat de aantasting van het koper door de labeur en het zweet van de kunstenares bewaart.
Om de cirkel van uitnodigingen en correspondenties rond te maken, vond er tijdens de voorbereiding van de tentoonstelling voor de zoveelste keer een toeval plaats. Het vond plaats tussen een discreet geïntegreerde sculptuur van Tom Lowe en Compadre, een editie geproduceerd door één van de leden van het collectief Self Luminous Society (Slim Denken, Hayne E. Day, BennySnouta, en José). We zullen deze ontmoeting in ons project reproduceren, in afwachting van het performatieve voorstel dat Self Luminous Society zal uitwerken, nadat ze deze tentoonstelling, die continu in de maak is, ontdekt zullen hebben.
In tussentijd zijn jullie van harte uitgenodigd om, op jullie ritme, De la Lenteur et de la Mesure, en de voorstellen die we voor u hebben ontwikkeld te ontdekken .
Emmanuel Lambion- Bn PROJECTS

De vernissage vindt plaats op zaterdag 30 november 2019, van 14u.30 tot zonsondergang. Performance on 14u.30

De tentoonstelling is elke zaterdag open van 14-18u. en op afspraak.
Van de 30e november 2019 t.e.m. de 1e februari 2020
(Gesloten op 28/12/19 en 04/01/2020)
www.bnprojects.be